Po zwichnięciu stawu ramiennego, w większości przypadków lekarz ortopeda zaleca leczenie zachowawcze. Gdy zwichnięciu towarzyszą poważne uszkodzenia obrąbka stawowego i/lub panewki łopatki, koniecznym jest wdrożenie leczenia operacyjnego.

Program fizjoterapii w leczeniu zachowawczym lub po leczeniu operacyjnym jest dostosowywany do każdego pacjenta indywidualnie. Brana jest pod uwagę faza pooperacyjna (faza gojenia – wczesna pooperacyjna, faza pośrednia, faza wzmacniania, przygotowania do powrotu do rekreacji i sportu), wiek, ogólna kondycja, dodatkowe schorzenia oraz aktywność zawodowa czy sportowa.

Nadrzędnym celem postępowania jest przywrócenie funkcjonalnej sprawności kończyny górnej i powrót  do pełnej aktywności zawodowej, rekreacyjnej i sportowej. Program rehabilitacji zawiera zgodne ze światowymi standardami ćwiczenia według metod fizjoterapeutycznych, które mają na celu przywrócenie centralizacji głowy kości ramiennej względem panewki – odbudowę odpowiedniej siły i prawidłowego balansu mięśni stożka rotatorów i stabilizatorów łopatki, przywrócenie prawidłowego rytmu ramienno-łopatkowego, torowanie propriocepcji, przywrócenie prawidłowej kontroli nerwowo-mięśniowej, odtworzenie dynamicznej stabilizacji stawu ramiennego. Ważna jest także w początkowym okresie po urazie/zabiegu edukacja – nauka pacjenta unikania niepożądanych ruchów czy wykonywania czynności dnia codziennego nosząc stabilizator, redukcja bólu, uelastycznienie blizn pooperacyjnych. Natomiast, w okresie późnym, w przypadku utrzymujących się deficytów zakresu ruchu stosuje się terapię manualna np. wg Maitlanda, terapię mięśniowo – powięziową: FDM, stretching np. długie rozciągania mięśni (LLLD – Low Load Long Duration), poizometryczną relaksację mięśni, terapię punktów spustowych.

Zakres ćwiczeń, intensywność oraz ich tempo dobierane są indywidualnie, bazując na odpowiednich testach  i obserwacji pacjenta.